I
have this friend that just came out of a heartbreak. And then pinaglalaban
parin nya kahit ayaw na nung kapartner nya.
Martyrdom na talaga si ate. Kaya naman natanong ko sa sarili ko, bakit
ba pinaglalaban parin yung pag-ibig kahit naman na it manifest na ayaw na nung
kabilang party?
Sa
kaibuturan ng matigas kong puso, alam ko ang sagot. Ano? Dahil masarap umibig.
Dahil sa lahat ng emotions na pwede mong maramdaman, eto yung pinaka hayahay.
Eto yung feeling na mapapasinghap ka na lang kasi iba yung sarap na alam mong
may minamahal ka at may nagmamahal ng pabalik sayo.
Pag
nagmamahal kasi ang tao, lalo na kung first love, meron tayong tinatawag na
assumption of risk. Eto yung gagawin mo lahat makasama lang ang tanong mahal
mo. “You and me against the world” ang peg nyo. Na wala na kayong pakealam kung
ano mang sabihin ng ibang tao, basta ang mahalaga ay magkasama kayo. Sa una,
hindi mo ramdam na may risk na tinatawag kasi hot pa kayo, hayok ika nga, kasi
iba talaga yung feeling. Yung feeling na sya lagi yung iniisip mo. Dati hindi
ako naniniwala na kapag inlove ka hindi ka makakakain, pero day, nung
naramdaman kong mainlove, ay inday, hindi ka talaga makakakain. Hindi ka
makatulog, hindi ka functional. Not literally but in a sense, kasi nag iiba
yung mundo mo. Rapid change talaga ate, yung dati na sarili mo lang iniisip mo,
ngayon kasama na sya. Gagawin mo lahat makasama lang sya. Susuungin ang baha,
wag kakain para may pandate or pamasahe. Magpapapayat or magpapaganda para lang
sa kanya. Pero ate, sa simula lang yan. Sa pagtagal ng pagsasama nyo, eto na,
dadating na yung time na mararamdaman mo yung risk na sinasabi ko kanina. In my
case and also my friend’s case, that’s what happened.
Habang
tumatagal, mas nagiging comfortable kayo sa isa’t isa. Habang dumadami yung away,
hinahayaan nyo nalang matapos yung araw na hindi nagbabati tapos bukas ay
panibagong araw na naman. Eto na yung tolerance part. Dito mo na mararamdaman
yung risk. Dito ka na mapapatanong kung bakit nasa relasyon ka pa na ito, na
bakit ba kayo nagkakasakitan, na paano ba kayo umabot sa ganitong sitwasyon.
(Insert kantang TORN)
Madalas,
ang nagiging desisyon ng mga kagkarelasyon ay mag stay. Dahilan? Kasi matagal
na daw sila. Saying naman yung pinagsamahan sa matagal na panahon, na ang dami nyo
nang pinagsamahan sa kahit anong problema, ngayon pa ba kayo bibigay? Ganyan
din ako nung una, ayokong makipaghiwalay. Pero nung tumagal, nag initiate akong
makipag break kasi parang wala na akog karelasyon. Na parang andun sya pero
wala. Yung mapapatanong ka nalang na ano na ba talaga tayo? Tayo pa ba? Kaya pa
ba? Kasi parang wala na eh. Pero hindi sya pumayag, kesyo dami na naming
napagsamahan. Dami na nakakakilala samin as couple. Na hindi sya sanay na wala
ako. Basta, di ko na maalala. Napapayag nya ako. Nag stay parin ako. Nagsimula
ulit kami. Pero wala na talaga ate.
Sa
huli? Sya narin ang kumalas. Ako parin ang nasaktan. Mukha akong kawawa nun.
Pinipilit kong ayusin lahat. Pero wala na talaga. Nung handa na akong ayusin
lang lahat, sya naman yung may ayaw. Naging ako si NINA na kumakanta ng
ANYTHING FOR YOU. Hayy buhay. Sobrang sakit ate. Hindi ko kinaya. Umiyak ako
magdamag, pero pumasok parin ako kinabukasan. Kase ano? Mapapakain ba ako ng
luha ko?
After
nun, hindi parin ako makamove on. Nag resign ako sa trabaho. Nag aral uli.
Hindi parin ako makamove on. Paminsan minsan bumabalik sya. Pero kahit hindi
parin ako nakaka move-on, alam ko na ayaw ko nang bumalik. Na ayaw ko nang
masaktan. Ngayong masaya na sya sa bago nya, at nasa stage na naman sya ng
hots, eto ako. Nasa stage parin ng moving on. Hindi ganun kasaya pero atleast,
natuto ako.
Ngayong
nagsisimula ulit ako, meron paring assumption of risk, oo. Pero natutunan ko na
kelangan mo syang ihandle not just with ordinary diligence, kelangan extraordinary
diligence. Na wag basta nalang ng basta. Na hindi dapat rapid steps, pwede
gradual, per as much as possible dapat baby steps ang pagpasok sa isang
relayon. Oo ate, binigay ko lahat last time, kaya ngayon dapat konti konti.
Inot inot ika nga.
No comments:
Post a Comment